Λόγω της ξηρότητας και του άγονου χαρακτήρα των εδαφών, οι κάτοικοι της Αίγινας, όσοι παρέμεναν στο νησί και δεν μετανάστευσαν, οδηγήθηκαν οι περισσότεροι αναγκαστικά στην ενασχόλησή τους με τη θάλασσα, τη ναυτιλία, την αλιεία και τη σπογγαλιεία και τα τελευταία χρόνια με τον τουρισμό.

Παράλληλα κάποιοι ασχολήθηκαν με την κεραμοποιία και την αγγειοπλαστική, στα οποία το νησί διαθέτει μακρά παράδοση με τις αιγινίτικες στάμνες και τα λαγήνια να είναι φημισμένα επί αιώνες μέχρι και σήμερα. Το έδαφος της περιοχήςμε τις κατάλληλες εξελιγμένες τεχνικές, μπορεί και παράγει σήμερα λίγα δημητριακά, κηπευτικά, ελιές και λάδι, σταφύλια και κρασί, σύκα, αμύγδαλα αλλά πρωτίστως τα περίφημα αιγινίτικα κελυφωτά φιστίκια (Λουδάρου, 2015).